از بام تا شام ، زیرِ پوششِ تصاویریم.

ایده آل آن است که :

لذّتِ یک سیبِ گاز زده برابری کُند با لذت یک قاچ از کتاب.

پیراهَنی تَنمان می کنیم ؛ به هر رنگی که دوستش داریم ،جلیقه ای به بُلندایِِ  عمر 

وَ چَشــــمانی که تا کار می کُند آبی شُمــــار .

انگشتْ شُمـــار ، آنان که جامه ی کتابی بر تَنْ دارند ؛ بالا پوشی از جِنسِ کتانِ کاغذی

که چرخِ   زندگی برایشان بی تابانه تُنـــد .....

روزی که بال هایشْ را به اشاره ی چشمی  از هم دریدندْ

ماهی یک نَفَــــسْ " سرخ پوش " ؛  تو امّـــا خاکی پوشِِ  کدامین خاکـــین گوهری بودی!

که برفْ ، همچُنـــان می بارید ، دُردانه .

مغزهامان سفید ، دردهامان چِکیــــد و شعرها رج به رج سپیدْ، اندوه شُُـــمار

 پیش  رَفتیم در زمین با زمان ؛ واژه ها به صَـــف ؛ انتظار به سر " دست چیــــنْ کتاب "

ما کتاب نگهدار شُدیم 

لایک زدیـــم اندوه را در پسِ نگاه های بی شرمانه ی چشمانِ بشری که سویِ‌چشمش

را پیشکشِ دست چین ها نکردْ

گُلی در خانه داشته باشیم، جَمع نمی شویم گرداگردشْ!

گُل مستت نمی کُند ؛ حتّـــا نوزاده ی گُل " غنچه " !

 عطرش بی شکّ !!!

بِه گزینه ی روی میز کتابی نیست که :

که با قلمْ به نشانه اش بنشینیم ، که سایه ی دستانمان سُر نخورد بر تَمامی اشّْ

وقتش نرسیده هنوز !

که جامه ی دانایی مان را تکانی دهیـــم

زیبا بتکانیم ؛ علم در راه است ؛ بی داد و دَد ؛ بیدارش کُنیم

خوابِ زمستـــانی کم ترْ

تکانی لطفا" ........

مداد کوچک :مُغتنم دانی نگاهم ، اشک ها ، نی رویِ‌قالی ؛ دست هایت کوچک امّا دوربینت در چه حالی! عکس ها فرصتِ‌خوبی ست ، من نباشم یادگاری

زیبا نوشت : چگونه است این دل ، که به زنگِ دلتنگی می زند و این باران به رنگِ‌گریه ، کنارِ‌این رودِ کال ، انبوهِ زخم هام را چگونه بشویم ! هر پیاله که بر می دارم ، به رنگِ‌سیبی ست که خوابِ اولینم را آشفت . و اینک جهان در ذائقه ام کودکی ست که به اشارتِ پلکی ، پیر می شود " محمد کاظم علی پور "

عمیق نوشت : "ما" این همه ازما دوریم ، دیگر هجی کردن ِ شما کمی اکابرتر از قبل است .

چشیدنی : دروغ های ! از محمد علی مودب