کتاب را سنجاق زده ام به زنده گی ام با دو شاخه گلِ‌سرخْ.

 عینکِ دودیِ  یادگارِ پدرم
سَرپــــناهِ اســــتیلیِ چَشــــــم هایِ عســــلمْ 
سایه گهِ ابـــروهایِ نیمـــــــــه کمــــــانمْ
 هَمـــــان  که بچــــــه هایِ مَحــــــلّه مان
 گـــــذاشـــــــته اند ســـــــــر بــــه ســــــــــرم
همان عینکِ ته استکانیِ یادگارِ  پدرم .
تهِ کلاس می نشستم و برات شد  به دلم
به احتمالِ یقیـــن   مشروطــــِ  به عدمـــمْ.
 سوادِ جاریِ ذهن من ؛ داستان ها داشت
به سرْ ، هوایِ قصّه و مَتن و بوستان هاداشت .
  حضورِ ثابتِ تخته هایِ زنگِ امـــلا بودم
  غَـزل به سرودن ؛ کتاب به دست ، من بودم.
چه لـذّتِ وافری در تمـامیِ منْ بود
 به نمره ی الــفم
به مدادِ کوچکم 
به عینکِ نَمَکـــَمْ .
در آرزوی  نیم شیشه ی یادگار پدرمْ
همان ها  که دست به سرمْ ؛ سر به سـرمْ
شیطــــــنتها تـکرارْ.
هزار و یک شبِ دیگرِ  دورانِ کودکی طی شُد
که شیشه شکست و لیــــزری مُــد شـد.
محل  عینکِ  یادگارِ پدرم
 طاقچه سنگی بود
که یادگـــــارِ زمان هایِ دردِ دوری بود .
قلم به دست شده ام اکنون
و  پشتِ دفترِ مشقْ
به افتخارِ پدرْ؛ به یادِ یادگارِ پدرْ
به خطّ دَرُشتِ ثُــــلــــثِ کوفـــــــــــی ها
 "‌که زنده باد ، عیــــــــــــــــنکِ یادگارِ دوران ها "

غم نوشت : مثل سنگی که محکم به پیشانی ات می خورد و می گذرد و فقط گیجی اش می مانَدْ ، آن قدر بی حواس است امّا ، که عطرش را جا می گزارد ، داغش را هم ، و تو با همین داغ است که دلت را گرم و با همین داغ است که قهوه ات را دم و با همین داغ است که گُر می گیری عاقبت یک شب و درد می گیری و آتش ... نمی سوزی امّا بو می کشی ، می خندی و دلت یک سنگِ دیگر می خواهد " گلاره جمشیدی "

سطر نوشت : درد هایی که برایِ خداست ، خیلی زیباست .

مداد کوچـــک : تنهایی یعنی دو تا هدفون ؛ هزار اشک پی در پی ؛ وَ گونه هایِ شسته ی بارانِ پشتِ پنجره .
زلال نوشت : مادرم هر روز ، زندگی را در سفره می چیند و سهم اش را در بشقابِ من می گذارد  " مونا مسعودی "
چشیدنی : اسباب خوشبختی از امانوئل اشمیت