شُعاع دایره ی نادانستنی های انسان بیشتر از دانستنی هایشْ.

 

 دَستم را بگیر

  چه من این راه را پیموده ام

 وَ حقـــــیقـت را می دانَم "  از بزرگی "

دست ِ  عقلم را ترجیحا" ؛ دست ِ دلم را .......

پیرمردها دو گوش دارَنْد و هزار چشم ِ‌بینا و یک دل ِ‌با صفا

باصفا را در گُفت و شنود با هر انسانی که تجربه ی زنده گانی اش را کتاب کرده می بینَم.

پیرمردها یا بهتر استْ بگویَمْ پیرسالان؛سرگرمی ِ کتابی شان کمی مات شُده

و هات نیست ؛ چون پاره های شب در خاموشی می پِلِکَد

رادیوی ِ خانه شان امّا بازِ باز است ؛ گوش دادن را باب کرده اند و شنیدن را

موسیقی ِ‌آب ....... تنفّس ِ زمان ِ فرّار

غلظت ِ‌سکوتْ را پسندیده اندْ و آرامش ِ سالهای ِ‌قبل را که با کتابْ تمرین کرده بودندْ

هم اکنون خواهانند فقط بشنوند و گوش دهَند

جوان سالان که هنوز مانده تا نیمه ی عُمرشان؛ چشم و دلِ کتابی شان زنجیر نیست

رو به اوضاع ِ پویائیـــست

اشتهای ِ‌زایدالوصفی در خوردنْ،خریدن و خواندن ِ یار ِ خاموشِ غار نشین دارند

و در خوراک ِ‌سفرشان ؛ این یار، تهِ چمدانشان

مَجازالعُقَلا را نسبت می دَهَم به برخی هاشان که دارند نِت را زیادی می چَرخَنْدْ

کوچک سالان مشقِ شبشان را به زور ... منفعتِ روزهاشان در بازی ست و هَم بازی و لَج بازی

دنیا را دید بزنیم ؛ بارورانه تَر : کدام گروه نیازمندِ دستگیریست

کتابْ دستِ کدامین گروه دست به دست شود و باورکردنی تر!

انتخاب با شما !

بزرگ  نگاشت : اندوه را چگونه قسمَت کرده اند ؟ که در دلِ هر خانه ای پیداست !

زیبا نگاشت : مادَرَم ؛ نَخْ های قالی را دار می زَنَد؛دادگاه ها ،روشنفکران را؛از عدالتِ مادرم گل می روید ،از عدالت ِ‌آن ها قَبـــر " نیما توکــّلی "

مداد کوچک : پایَم به زمین؛دستم به کتاب؛ چَشم ها سمت ِ‌خدا

زمان نگاشت : هیچ مدرسه ای بالاتر از تجربه نیست ، افسوس که /شهریه ای گران دارَد عُمـــــــر

چشیدنی: جانستان کابلستان از امیـــرخانی ِ لی جی نِگــار.