عبادتی بالاتر از تفکّـــــر نیست

همه چیز آرام بود ؛ دل ِ‌منْ استثـــنا ، مُنتظر ِ قطــار بودم

نانِشسته ؛ مبهوت ِ صدا

بالاخره رسید دُرست زمانِ خامِ خودشْ؛ سوار شدم و چمدانم را در جایگاهم ثابت کردَم

کتاب و قلم به دست .

پیرزنی که انگار این چند ساعت راه را میهمانم باشدْ لبخندِ ملیحش را بر صورتم پاشید

دست پاچه شُدم ؛ چیزی شبیه ِ دلخند تحویلش دادم

بُزرگ بود نمی شُد بدهکارش ماندْ.

شروع کردم به نوشتن :

خنده های ِ‌پائیزی را گُلچین کُنی از هزار تایشان "10 " تاشان دل شادند و باقی دلْ غَمْ

این خاصیت پائیز است که شبیه ِ هیچ فَــــصلی نیست الّـــا خودِ زیبایَشْ

بارانی بودنش ؛ عاقبتِ  ِ چند رنگی اش و فَصل ِ‌شکارْ

باران خودش نهایت ِ عبادت است  برای ِ تاک ها ؛ برای ِ ما

چند رنگی بودنش ؛ زردِ روشن؛نارنجی ِ  خون گرمشْ؛ اشتها آور است

قحطی ِ باران را خطی قرمز می کشم و با مداد کوچکِ آبی: بارانی ترین فصلْ

فصل ِ شکار هست حتّــا "کتاب را " شکار می کنیم زیادی.

تلفن همراه

چتر همراه

کتاب همراه

............

باران به شیشه ی قطار می زَنَدْ و من نوشتنم دارد ته نشین می شود

اگر می شُد  از پیرزن خواست خاطره ای برایم بیاورد می نوشتم

ولی انگار دُنیایش فَرق دارَد، شاید خاطره اش نمی آیَد

 پای ِ رفتن در میان است ؛ دارم به مَقصد می رِسَمْ

آخر ِ نوشته هایم می نویسم : خوش به حال ِ آن ها که دائم السَفر اند و پائیز را برای سفر.

خدای ِ منْ ؛ پیرزَن چادُری برایم ....

ناخودآگاه کتابم را تعارف می کُنم ؛ چیزی جز آن یک دانه کتاب ؛دستم نیست و چیزِ خاصی در چمدانم.

کتاب دستِ من نیست

دستِ آخر از من می پُرسد اهل ِ‌کُجایی !

با شتاب می گویم ْ : اهل ِ‌کتاب

زیر ِ‌لب می خندیم

وَ

دارم به عبادت فکر می کنم .من با چادُر و او با کِتاب ...........

بزرگ نوشت: دَستم رطوبت ِ باران دارد ؛چشمم رطوبتِ اشک ؛ این سو آب ؛ آن سو آب ؛ ما عَجَبْ دلاورانی هستیم که تشنه می میریم.

زیبا نوشت : با شخصِ تازه آشنا می توان کارهای ِ  بسیاری را آغاز کرد حتّی می توان انسان ِ دیگری شُد .

چشیدنی : لمس ِ‌بام ِ‌دنیا از اریک واینمایر