روز ، کتابِ آفتاب است و شب ، کتابِ ماه

دوستی داشتم مَغز دار ؛ نه از آن هایی که پِسته ها دارند و گردوها ، اَعلـــی تر ؛عظیـــم ترْ

و به غایتِ کلمه : کبیـــــر مثلِ بو علی سینایِی که قانـــونَش شَفا.

باغ را در بسترِ کتاب هایمان ؛ حِصـــارانه زدیم

باغ بود و داغ هایی که داشتیـــم و کلاغ هایی که قــار قـــار

شِعــــر می زدیم ؛ آســـوده بال

ابــــر؛ شعر می نوشید

و آفتــاب ؛ حُرمِ شعر را

و باد " آویزان ِ " بی بَند و بار

اوج بودند و  مـــوج ! به روز و به شَب " این شعرهای بی زَوال"

پروازشان سمتِ دست هایِ شب در نیـــمه هایِ کال

مـــاه بود فارغ از هر حس و حـــال " بالْ بال "

 رُخسارِ باغ را پرده ای " حریــر مثال "

و طوفانی که شعر ها را میزدْ کنار .

صُبحِ عزیـــز " آماده بود

بر من سلام بر او درود

این شِعـــرها تقدیمِ  رود /

بی بال و پَر زاینده رود    .........

" بی بال پریدن " حکمتی داشت لابُد که باید تعریف می شُد و من لاجَرَم خاطره ای از دوستی اصفهانی اصل را برایتان به یادتان.

خالقِ   جــاده ؛ نــون والقــلم ؛ فجـــــــر ؛ مجـــن ؛ میغــان ؛  اوحـــدی مراغـــه ای  ؛  نگین شهر  و شهید باهنــر را سپاس که عَلَمِ عِلم را گُسترانیده اند بر حلقه هایِ این مَجـــاز،کوتاهی ام را در وصلِ به این  فریبِ درست "کتابْ " ببخشیــد ؛ نوشتن ندانَمْ

مُستدام باد زیبا نگاره هاتان .

زیبا نوشت : من پیوسته از تو گریخته ام و به اتاقم ، کتابهایم ، دوستان دیوانه ام و افکار مالیخولیائی ام پناه بُرده ام ،قبول دارم که کَلّه شق بودم،اما تو هم هَمواره فقط در پی اثبات سه چیز بودی :اول آنکه در این ارتباط بی تَقصیری ؛ دوم آنکه من مُقصرم و سوم ، با بزرگواری تمام حاضِری مرا ببخشی !! { فرانتس کافکا }

چشیدنی : بی بال پریدن از قیصــر امین پور

مداد کوچک : کتابی که دستت گرفته ای ؛ چترِ دانایی اش همواره سایه ی سرَتْ.