دوستی داشتم مَغز دار ؛ نه از آن هایی که پِسته ها دارند و گردوها ، اَعلـــی تر ؛عظیـــم ترْ
و به غایتِ کلمه : کبیـــــر مثلِ بو علی سینایِی که قانـــونَش شَفا.
باغ را در بسترِ کتاب هایمان ؛ حِصـــارانه زدیم
باغ بود و داغ هایی که داشتیـــم و کلاغ هایی که قــار قـــار
شِعــــر می زدیم ؛ آســـوده بال
ابــــر؛ شعر می نوشید
و آفتــاب ؛ حُرمِ شعر را
و باد " آویزان ِ " بی بَند و بار
اوج بودند و مـــوج ! به روز و به شَب " این شعرهای بی زَوال"
پروازشان سمتِ دست هایِ شب در نیـــمه هایِ کال
مـــاه بود فارغ از هر حس و حـــال " بالْ بال "
رُخسارِ باغ را پرده ای " حریــر مثال "
و طوفانی که شعر ها را میزدْ کنار .
صُبحِ عزیـــز " آماده بود
بر من سلام بر او درود
این شِعـــرها تقدیمِ رود /
بی بال و پَر زاینده رود .........
" بی بال پریدن " حکمتی داشت لابُد که باید تعریف می شُد و من لاجَرَم خاطره ای از دوستی اصفهانی اصل را برایتان به یادتان.
خالقِ جــاده ؛ نــون والقــلم ؛ فجـــــــر ؛ مجـــن ؛ میغــان ؛ اوحـــدی مراغـــه ای ؛ نگین شهر و شهید باهنــر را سپاس که عَلَمِ عِلم را گُسترانیده اند بر حلقه هایِ این مَجـــاز،کوتاهی ام را در وصلِ به این فریبِ درست "کتابْ " ببخشیــد ؛ نوشتن ندانَمْ
مُستدام باد زیبا نگاره هاتان .
زیبا نوشت : من پیوسته از تو گریخته ام و به اتاقم ، کتابهایم ، دوستان دیوانه ام و افکار مالیخولیائی ام پناه بُرده ام ،قبول دارم که کَلّه شق بودم،اما تو هم هَمواره فقط در پی اثبات سه چیز بودی :اول آنکه در این ارتباط بی تَقصیری ؛ دوم آنکه من مُقصرم و سوم ، با بزرگواری تمام حاضِری مرا ببخشی !! { فرانتس کافکا }
چشیدنی : بی بال پریدن از قیصــر امین پور
مداد کوچک : کتابی که دستت گرفته ای ؛ چترِ دانایی اش همواره سایه ی سرَتْ.