آرامشمان را با کتاب زمزمه کُنیمْ .

جیغِ  بنفشـــی می کشد و به رَفتنْ ادامه می دهَدْ ؛ یا دارد تظاهر به رفتن می کند !!!!
ماندن در خانه ای که صدایِ تلویزیون و حربه یِ رنگ هایِ گرم و سرد " آشفته حالشْ کُند "
بی فایده است ؛ فَرارشْ بَرقرارْ .
اولین خیابان را با احتیاط می چرخدْ  و روزنامه ای را که روزِ گار نامه ایست ،  در جیبَشْ جفت و جور می کُند دوچرخه اش هوایِ‌گام هایِ‌پر و خالی اش را داردْ ، چرخ می خوردْ بر زمین و فاصله اش بیش تر و بیشْ ترْ.
پا در رکاب ؛ گردنه ی کوه را می رسد و مِـــهْ. غُباری بی صدا ، گَردی به گِردیِ‌زمیـــنْ.
هوایِ‌دیگری ست ؛ مطلقا" سکوتْ امّا پژواکْ سراسرْ.
رفتن ها گاهی از این دستْ است ،  جزوِ دسته هایِ اعتراض گونه .اعتراض به فضایِ‌ طوفانیِ  خانه  و اختیارِ‌کوه را داشتن در جوابِ این تندی و تیزی " مایه ی بسی سر خوشی ستْ "
دیده اید !
دیده اید آیا ؟  دفترِ‌سیمی را  که چگونه زندانیِ‌ سیم شده ولی سکوت می کند و سخن نمی رانَدْ .مانده ام چگونه سر می کند واژه دراین دفتر . حکایتِ گل و خار است این هم نشینیِ دیرینــه .لابُد عادت کرده که  این فلزِ سختْ ،  زنگارِ‌ روحش  شده ،  نه زندانِ‌وجودْ.
آگاهی به عادتْ ، چیزِ خوبیست ، عادت به ردیف کردنِ‌تضادها.
کتاب اما جایِ‌ بکرِ خودش را داردْ وقتی در کنارِ این جسمِ سختِ سرتاسر رنگیِ‌پر سر و صدا
جای می گیرد ؛ پیله نمی کند به مرگْ.
کتابْ رنگشْ رنگِ دیگریست ؛ زنگِ هُشیاری ست
زنگِ خطر نیست ، هُشدار نمی دهد.
دیدن در هر دویِ اینها نهادینه است
ولی دیدن ها را بیاییم وسعتِ معنا دهیم
برایِ دیدنِ تصویر بلیتی لازم است
چراغی که همیشه روشن ؛ بایدْ ، باشد.
ناگزیر این سطرها شاعرانه شُد  .....
امّــــا
تا قعرِ قصِه نه چراغی لازم است و نه بلیتی
مسلح باشیم به چشمهایی به قامتِ کلمه
همین ما را بَسْ.
قضاوتشْ با خودِ عزیزتانْ.

شاعر نوشت : دهانت، عطایای عشق است - اکسیژن و آب . لبت، چشمه‫ای باستانی که در باغ‫های بُخور خدا ریشه دارد. گمانم که بابونه دم داده بودی که در بازدم‫های تو خواب رفتم.نفس می‫کشم:بوی باران در آیینه‫ام می‫تراود (رهین عطایای عشقم) زبانت:کتابی پُر از واژه‫های معطّر و من ابجـد آموز بی دست و پایی که عطر و عطش بُرده هوشش.نسیم ترا باغ از بوی گلبرگ گیج است . لبت ابر می‫گردد و می‫چکد در دهانم..
سطر نوشت : خواندن، نوشتن، دوست داشتن تثلیثی مقدس است " کریستیان بوبن "
بزرگ نوشت : همیشه کسانی هستند که در نهاتِ دلتنگی ، نمی توانیم آن ها را در آغوش بگیریم ، بدترین اتّفاق شاید همین باشد " ایلهان برک "
عمیق نوشت : آن قدر من پر رنگ است که ما رنگ باخته ،تعلقی نیست که تعهدی پدید آورد .روزگار رنگِ واژه ها را بد برده است " مهسا ملک مرزبان "
چشیدنی : زندگی نو از اورهان پاموک