هُنر ِ کتابخوانی به سالمندی ِ خود ِ انسان است

با کسی دوست باش :

که کتابخوان باشَـــــد ؛ که خیلــــی جانَش بسته به جان ِ کتاب باشد 

ضَــــرَر نمی بینی با این دوست ِ خـــوش اندیـــش

نویسنده هم باشَد اگَر و یا شـــاعِری شـــیریِِــن

یک توئـــی لای ِ واژه هایَش می یابـــی

پُشت ِ میزِ کافه و در لا به لای ِ کاغذ حواسَش به تو هَست

سَخــت می یابی اَش

اگر یافتی دُرّ می نامی اَش

هم صُحبتی با چُنیـــن دوستــــی تازگـــی دارَد برایَت

یک نَفَر باشَــــد تَنهـــا ؛ اِنگـــار با هزار نَفَر زندگی کرده ای

تعجبی نَدارَد که کتاب خوان ها انسان های ِ بی نظیــــری هستند

با زبان ِ شِِعــــر با تو حرف خواهَند زَد 

سکوت هم خواهند کَـــرد گاها" ؛ آخَـــر جِنسِ درد را نوشیــــده اند و تَحمّلش را باوَر دارند

هم کَلام شـــو ؛ مثل ِ همین بی پایانی که ته ِ کتاب می نشیـــنَد

هَم قَدَم باش با او .

کسی این جا سُراغی از کتاب خوان هــــا دارَد ......... !!!!!

نشــــانی اش را /

عمیق نوشت : در زَمانی که وفا،قصّه ی برف به تابستان است و صِداقت گل نایابی ست،به چه کس باید گفت ..
با تو انسانم و خوشبخت ترین .." دکتر علی شریعتی "

هایکو نوشت : زیرِ هــزاران حرف ؛ لِه شُد ؛ مِتانت ِ سکوت را می گویَم ؛ همین طور خاموش ؛ هاج و واج

چشیدنی : " بهم میاد"را  از رنده عبدالفتاح حتما" شکار کُنیـــد