نَبَـــــــــــرد با کتـــاب

وَقت ِ رفتــن سُــــخنی تازه به یادم آمد؛هَمـگی گرم ِ نشـستن بودیم که کتابـــی برخـواست
و دلَش را لرزاندو شنیدم که به گوشم می خواند هَمه مان زیر ِ غم ِ گرد و غُباریم الآن
نکند یاد ِ همه خاک خورَد نکند تاب ِ قفس طاق شود نکند ذائقه مان کور شود
و اندر آن حِین نگاهم اُفتادبه کتابی دیگر ؛سر جایش لَم داد
اندکی حوصِله کرد و سَوادش گُل کردو بِگفت از ته ِ دل
چو نباشیم دل ِ کودک تنگ است دل ِ دنیا زار است
غَم مَخور تا که زمان بیدار است
سُخنم را گُفتم
که نباید جَنگید ؛با همه آدم ها؛ما خُدایی داریم؛که نبایدجَنگید؛همه رامیخوانند؛کوچَکان راحتّــآ
گَر شود آدمی دلتنگتر؛سمت ِ من می آیَد؛باتامّل گونه ام میبوسَد؛نام ِ من زیر ِ لبش میگوید
صفـــحاتم ........................... صفــــــحاتم به تنفّـــــس بِبَـــــــرَد
و جهانم پی ِ دستان ِ همان آدم ها به بهشتِ دِگَری می پایَد
این بِگُــفـــــتم همگی شــــــاد شُدند
مو به مو از غم ِ خاک ؛ پاک شُدند

هایکو نوشت :  تاریک چَشم ِ من ؛ روشن به جان ِ او

چشیدنی : تمام_چیزهایی_که_جایشان_خالی_است از پتر اشتام

زلال نوشت : تا خال لبت نقطه ی حساس وجود است ؛حساس ترین منطقه در منطق مایی